Γιάννης Ρίτσος | Θάνος Μικρούτσικος | Μαρία Παπαγεωργίου
17 Ταπεινά Ρέκβιεμ Για Το Μέλλον
Κάθε φορά που έχω την τιμή και την ευθύνη να προσεγγίσω την εργογραφία σπουδαίων δημιουργών μέσα από τη δική μου ματιά και ανάγνωση, τίθεται μέσα μου πρωτίστως ένα βασικό ερώτημα: Τί έχω να αναδείξω, να μεταλαμπαδεύσω και να ενισχύσω μέσα από κάθε τέτοια ανάγνωση; Ποιά δυναμική και ποια τρυφερότητα θα κυλήσει μέσα από τις φλέβες και το μυαλό μου, ποιά νοήματα πρέπει να ακουστούν εκ νέου με τη φωνή μου και ποιά απ’ αυτά πρέπει να τα φωνάξω ως σύνθημα ή να τα ψιθυρίσω σαν τρεχούμενο ρυάκι στο αυτί;
Το πολυσχιδές και άνευ συνόρων έργο του Θάνου Μικρούτσικου είχε πάντα μια συμπαγή οικογένεια. Μελοποίησε ανθρώπους που κρατούσαν πένες-ξυράφια, τραγουδήθηκε από φωνές που η δόνηση του στήθους τους είχε πιο πολλή ένταση κι από τις συχνότητες της φωνής τους την ώρα που τραγουδούσαν, γίνανε όλοι τους μπουλούκια εξόριστων που βλέπαν τη ζωή σαν ένα χορό πάνω στο φτερό του καρχαρία. Ακόμα κι οι επανεκτελέσεις, κάτω από τις καθοδηγήσεις και το κούνημα των χεριών του, μεγάλωναν αυτήν την οικογένεια, όπως μεγάλωνε μέσα από την τέχνη τους η πίστη κι η ελπίδα σ’ έναν κόσμο πιο ρομαντικό και πιο δίκαιο.
Ο Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί. Έχοντας δίπλα μου τους ανθρώπους του, που με αφήνουν εν λευκώ να φτιάξω το δικό μου αφήγημα μέσα απ’ το έργο του, αρχίζω σιγά-σιγά να απαντώ το αρχικό μου ερώτημα: Αντλώ 17 «ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον» από τη δισκογραφία του, που υφαίνουν σαν κλωστή τη συνέχεια του ανθρώπου, με μοναδικό μου κριτήριο την αγάπη μου σ’ αυτά και την πίστη μου πως αφορούν τη γενιά μου κι όλες όσες έπονται.
Μ.
Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη
Ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη
Κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
Που δε σηκώνει τ’ άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
Στο άνοιγμα του τσαντιριού αγνάντια στη θάλασσα
Σαν πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας
Με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα
Δε μιλάνε
Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας
Κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη
Σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια χούφτα τους
Σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων
Σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή
Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ’ αστροπελέκι
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
Στο άνοιγμα του τσαντιριού αγνάντια στη θάλασσα
Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας
Με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα
Δε μιλάνε
Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη
Ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη
Κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
Που δε σηκώνει τ’ άδικο
Τίτλος άλμπουμ | Καντάτα για τη Μακρόνησο
Έτος κυκλοφορίας | 1976
Μουσική | Θάνος Μικρούτσικος
Ποίηση | Γιάννης Ρίτσος
Ερμηνεία | Μαρία Δημητριάδη
Παραγωγή | Lyra, SYLP 3724
Ερμηνεία, κιθάρες | Μαρία Παπαγεωργίου
Βιολί | Μιχάλης Βρέττας
Ηλεκτρική κιθάρα | Ευριπίδης Ζεμενίδης
Πλήκτρα, μπάσο | Γιώργος Θεοδωρόπουλος
Τύμπανα | Θάνος Μιχαηλίδης
Share this post