Ἡ ταπείνωση τῶν Χριστουγέννων
Τὰ ἐφετινὰ ἅγια Χριστούγεννα ἂς γίνουν σταθμὸς στὴν πνευματική μας πορεία. Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπείνωση, ἂς προσκυνήσουμε εὐγνώμονα τὸν ταπεινὸ Χριστό τῆς ἀγρυπνούσης Βηθλεέμ.
Μοναχὸς Μωυσῆς Ἁγιορείτης | Ἁγιορεῖτες Πατέρες | Χριστούγεννα
Ἐνώπιον τῆς ἁγίας φάτνης ἂς ὁμολογήσουμε εἰλικρινὰ ὅτι ἀπατηθήκαμε προσκυνῶντας ἀλλότριους θεούς, θυσιάζοντας σὲ ξένα εἴδωλα. Νομίσαμε τοὺς ἑαυτούς μας ἐλεύθερους καὶ εὐτυχισμένους. Ἀνομήσαμε, παρακούσαμε, τίποτε δὲν συντηρήσαμε ἀπ’ ὅσα ὡραῖα μᾶς ζήτησε. Ὅμως, ὁ Χριστὸς ἔρχεται καὶ γιά μας, γιατί εἶναι πάντοτε πλούσιος σὲ ἀγαθότητα. Ἡ ἀπογοήτευση μᾶς κούρασε, ἀλλὰ καὶ μᾶς ταπείνωσε. Ἡ ταπείνωση μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἄκρα ταπείνωση.
Οἱ ἄγγελοι, λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὁ Ἁγιορείτης, μὲ τὴν κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Σωτῆρος γνώρισαν, κατὰ τὸ ἐξαίσιο παράδειγμά του, ὅτι ὑψώνεται κανεὶς ὄχι μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση. Ἔτσι, καὶ οἱ ἄνθρωποι γνώρισαν μὲ τὸν καλύτερο τρόπο πὼς ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας εἶναι τὸ ταπεινὸ φρόνημα. Μὲ τὴν ταπείνωση ἐπανορθώνεται ἡ ἀποστασία. Ὁ δαίμονας καταντροπιάστηκε καὶ ἡττήθηκε μὲ τὸ γεγονός τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἔτσι, ἡ ἄγνωστη γιὰ τὸν δαίμονα ταπείνωση τὸν κατανικᾶ μὲ τὴ στάση τῶν ταπεινῶν. Ὁ μεγάλος Θεὸς γίνεται μικρὸς ἀπὸ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο.
Τὸ μεγαλεῖο τῶν Χριστουγέννων μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν περισσότερο οἱ ταπεινοί. Τὴ χαρὰ τὴν βιώνει καλύτερα ὁ ταπεινός, ὅπως οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες τῆς Βηθλεὲμ καὶ οἱ σοφοὶ Μάγοι τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ προσκυνοῦν τὸ νεογέννητο βρέφος τοῦ σπηλαίου. Ἡ μεγάλη ἔκφραση τῆς ταπεινώσεως εἶναι ἡ σεμνὴ κόρη τῆς Γενησαρέτ, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Τὸ ἴδιο ταπεινὸς εἶναι καὶ ὁ σιωπηλὸς μνήστορας Ἰωσήφ. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται σ’ ἕνα δύσκολο καὶ ἀνάστατο τόπο μὲ τὸν πιὸ ταπεινὸ τρόπο. Δὲν γινόταν νὰ ταπεινωθεῖ πιὸ πολύ. Γεννήθηκε σὲ μιὰ σπηλιὰ ζώων, δὲν τὸν ἀντιλήφθηκε κανένας, Αὐτὸν ποὺ χάριζε νέα ζωή. Ὁ κόσμος ἔτρεχε σὲ ξέφρενους ρυθμούς, σὲ διαφορετικὰ προγράμματα, μὲ ἄλλους στόχους. Ἔτσι τότε, ἔτσι καὶ τώρα.
Μόνοι τους οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ βροῦν τὴ σωτήρια ταπείνωση. Τοὺς τὴν ὑπέδειξε ὁ ἴδιος ὁ ταπεινὸς Ἰησοῦς μὲ τὸ παράδειγμά του. Παράδειγμα δίνει καὶ ἡ Παναγία μὲ τὴ σεμνότητά της, τὴν ἁπλότητά της, τὴ σιωπή της καὶ τὴν ταπείνωσή της. Δίχως αὐτὴ τὴν ἐμβάθυνση ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων παραμένει τυπικὴ καὶ συνηθισμένη. Θὰ πρέπει νὰ ἔχει οὐσιαστικὴ ἐπίπτωση στὴ ζωή μας. Τὸ βάθος, τὸ νόημα, τὸ μυστήριο, ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς ἑορτῆς ἔγκειται στὴν ἀναμόρφωση καὶ ἀνακαίνιση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Τὸ βαθὺ αὐτὸ περιεχόμενο πλημμυρίζει τὸν ἄνθρωπο αἰσιοδοξία, ἐλπίδα καὶ χαρά. Δίνει λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση. Χρειάζεται βιωματικὴ αἴσθηση τοῦ ὑπερφυοῦς γεγονότος τῆς Σαρκώσεως τοῦ Ἰησοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Μὴ μείνουμε σὲ ἀποπροσανατολιστικοὺς τρόπους ποὺ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Ζωοδότη, Φωτοδότη καὶ Εἰρηνοδότη Χριστό.
Θὰ πρέπει νὰ ταπεινωθοῦμε ἐνώπιον τοῦ ταπεινωθέντος Ἰησοῦ, ἀδελφοί μου. Ἄφησε τὴ μεγαλειώδη δόξα τῶν οὐρανῶν καὶ ἦλθε νὰ σκηνώσει μεταξὺ ἀλόγων ζώων. Νὰ μᾶς συγκινήσει ἡ ἄφατη κένωσή του, νὰ μᾶς παροτρύνει σὲ ὁμοίωση. Ἡ ὡραία καὶ γνήσια ταπείνωση ἐμᾶς θὰ ὠφελήσει, θὰ εἰρηνοποιήσει καὶ θὰ χαροποιήσει. Τὰ ἐφετινὰ ἅγια Χριστούγεννα ἂς γίνουν σταθμὸς στὴν πνευματική μας πορεία. Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπείνωση, ἂς προσκυνήσουμε εὐγνώμονα τὸν ταπεινὸ Χριστό τῆς ἀγρυπνούσης Βηθλεέμ. Τὸ ἀταπείνωτο φρόνημα μᾶς ὁδήγησε σὲ ἀδιέξοδα. Τὸ ταπεινὸ φρόνημα ἂς μᾶς συνοδεύσει στὸ νέο πολιτικὸ ἔτος 2013.
Ἡ Μακεδονία τῆς Κυριακῆς, 22 Δεκεμβρίου 2012