Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός | Κολλυβάδες Πατέρες | Παπισμός
Ἔχουμε ἐγκύκλιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γερμανίας νὰ μὴν βαπτίζονται. Ὄχι μόνον οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ Προτεστάντες. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δὲν βαπτίζονται πιά. Καὶ ξέρετε αὐτὸ ἔληξε μὲ τὴν συνάντηση στὸ Μπαλαμὰντ ἢ Μπελεμὲντ στὸ Λίβανο. Εἶναι πανεπιστήμιο καὶ ἔχει καὶ μεγάλη θεολογικὴ σχολή. Δίδαξαν ἐκεῖ ὁ πατὴρ Ρωμανίδης, ὁ π. Ἰερόθεος Βλάχος καὶ ἄλλοι. Τώρα εἶναι ἕνας φανατικὸς Ἄραβας εἰς τὴν συνείδηση ὁ κοσμήτορας, ποὺ ἀπαγορεύει κάθε Ἕλληνα νὰ πηγαίνει ἐκεῖ πέρα. Ἔχουμε ἀλλαγὴ πολιτικῆς στὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας ἀπὸ καιρό. Ἐμεῖς ὡς πανεπιστήμιο συνεργαζόμεθα μαζί τους, ὡς θεολογικὲς σχολὲς μὲ κοσμήτορες, ἀλλὰ ξέρω ποιό παιχνίδι παίζεται ἐκεῖ πέρα. Αὐτὸ εἶναι πολιτικὴ ποὺ κάνουν. Ξέρω τί γίνεται καὶ πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσω.
Ὁπότε ἀπαγόρευσαν. Στὴν Ἀμερικὴ τὸ ἴδιο. Τὸ βιβλίο μου «Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμᾳ» ποὺ ἔχει τὴν Πατερικὴ ἄποψη γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, ὅτι πρέπει νὰ βαπτίζονται ὡς ἀβάπτιστοι, ἔχει πολεμηθεῖ τόσο πολὺ στὴν Ἀμερική. Ἀλλὰ αὐτὸ συνετέλεσε στὸ νὰ ἔχει μεγάλη διάδοση. Βέβαια, ἐγὼ δὲν παίρνω δεκάρα, προσέξτε. Τὸ ἔχω ἀφήσει στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Μονὴ ποὺ τὸ ἐκτύπωσε. Ἀλλὰ ἔχει διαδοθεῖ πολὺ γιατί οἱ Ρῶσσοι ἀκολουθοῦν τὴν οἰκουμενιστικὴ πολιτικὴ ἀπὸ τὸν Μέγα Πέτρο καὶ ἑξῆς.
Οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς, οἱ Ἕλληνες τῆς Γερμανίας, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι στὴν Ἑλλάδα κλπ κατηγοροῦν ὡς αἱρετικὸ αὐτὸ τὸ βιβλίο καὶ ἐμένα ὡς αἱρετικὸ, γιατί ἔχω τοὺς Πατέρες. Μοῦ εἶχε στείλει ὁ Μάξιμος ὁ Ἀγιωργούσης, ὁ Μητροπολίτης Πίτσμπουργκ, ἐπίσκοπος Πίτσμπουργκ - νά ’ναι καλὰ καὶ τὸν προσκυνῶ γιὰ τὴν ἀρχιεροσύνη του ἀλλὰ δὲν συμφωνῶ καθόλου μὲ ὅσα λέει, νὰ μὴν τὸ χαρακτηρίσω. Ὁ Μάξιμος, λοιπὸν, πρὶν ἀπὸ χρόνια κυκλοφόρησε ἕνα κείμενο ἐναντίον μου. Ὁπότε μοῦ τὸ ἔστειλαν οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Πίτσμπουργκ, καὶ τὸ πῆρα καὶ τὸ μελέτησα. Καὶ τοὺς λέω, μὲ συγχωρεῖτε, πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες τὸ Πατριαρχεῖο ἀνακηρύσσει Ἅγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο. Ἐγὼ στὸν Πάριο στηριζόμουνα γιὰ αὐτὰ ποὺ εἶπα. Στὸν Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, στὸν Παλαμᾶ καὶ στοὺς Κολλυβάδες. Γιὰ πέστε μου, λοιπόν, εἶναι Ἅγιος γιὰ ἐσᾶς ὁ Πάριος ἢ δὲν εἶναι; Ἔπειτα τοῦ λέω, τί μὲ πολεμεῖτε ἐμένα; Εἶπα ἐγὼ τίποτε δικό μου; Ἐγὼ ἁπλῶς συστηματικὰ τὰ παρουσιάζω. Καὶ κατέληξα νὰ τοῦ πῶ, νὰ ξέρετε, δεσπότης μπορεῖ κανεὶς νὰ γίνει εὔκολα, ἐπιστήμονας δὲν μπορεῖ νὰ γίνει. Θέλει κόπο. Συγνώμη, τὸ λέω τώρα καὶ ζητῶ δημόσια συγνώμη, ἀλλὰ ἤτανε ἡ ἄμυνά μου. Λοιπόν, τὸ ἴδιο ἔκαμε καὶ ἡ Γερμανία, τὸ ἴδιο γίνεται σὲ πολλοὺς τόπους.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, αὐτὸ θέλω νὰ πῶ καὶ σὲ σᾶς ἀδελφικά, ὅτι δὲν εἶναι μία φυσικὴ ροὴ τῶν πραγμάτων, ποὺ σὲ κάποια στιγμὴ λές, βρὲ ἀδελφὲ προκειμένου νὰ μὴν εἶναι ἔξω νὰ κρυώνουν τοὺς δίνουμε ἕναν χῶρο. Ὅταν αὐτοὶ πάρουν τὸν χῶρο θὰ διακυρήσσουν ὅτι ὑπάρχει πλήρης ἰσότης καὶ ἕνωσις. Αὐτὸ ἔγινε στὸ Μπαλαμάντ. Ἐννιὰ Ἐκκλησίες εἰς τὸ Μπαλαμὰντ, τό 1993, μὲ πρῶτο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν παπικὴ πλευρά, διακήρυξαν τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση -mutual recognition τὸ λένε στὸ κείμενο- τῶν Μυστηρίων καὶ ἑπομένως ἐλεύθερα νὰ κοινωνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ αὐτοὺς καὶ αὐτοὶ στοὺς Ὀρθοδόξους.
Προσέξτε τώρα. Αὐτοὶ ὅταν ἔρχονται νὰ κοινωνήσουν, ἔχουν τῆς δευτέρας Βατικανὴς ὅπως σᾶς εἶπα τὴν ἀπόφαση, ὅτι ἀμέσως μᾶς κάνουν ἐμᾶς παπικοὺς καὶ ὄχι ἐκεῖνοι γίνονται Ὀρθόδοξοι. Ὑπάρχει, λοιπὸν, μία διπλωματία. Τώρα, κάποιος ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ θέματα μπορεῖ νὰ πεῖ, βρὲ παιδιὰ μὲ αὐτὰ ἀσχολούμεθα; Ἔ, γιατί σφάζονται γιὰ τὸν Ὀλυμπιακὸ καὶ τὸν Παναθηναΐκό; Ὑπάρχουν μεγαλύτερες βλακεῖες ἀπὸ τὶς ἀντιθέσεις τῶν χούλιγκανς; Ὅταν ξέρει, ὅμως, κανεὶς ὅτι αὐτὰ εἶναι στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς ζωῆς πρὸς σωτηρίαν, τότε δὲν σφάζει κανέναν ἀλλὰ σφάζεται ὁ ἴδιος.
Ἐμένα θὰ μὲ συνέφερε, καὶ τελειώνω μὲ αὐτὸ ἀγαπητοί, νὰ τά ’χω καλὰ μὲ ὅλους. Θὰ ἔπαιρνα τίτλους, θὰ ἔπαιρνα παράσημα, θὰ ἤμουνα πιὸ ψηλὰ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ φτάσω. Ἔγινα κοσμήτορας. Ὁ πρῶτος θεολόγος, ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα εἰς ὅλη τὴν Ἑλλάδα αὐτὴν τὴν στιγμή. Δὲν τὸ λέω γιὰ καύχηση ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ θέση τοῦ κοσμήτορος Ἀθηνῶν. Μετὰ ἔρχεται ὁ κοσμήτωρ Θεσσαλονίκης. Λοιπόν, μὲ ἔφερε ὁ Θεὸς νὰ τελειώσω τὴν θητεία μου, ἂν ζήσω μέχρι τοῦ χρόνου, σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἑπομένως, τὸν ἑαυτό μου θίγω. Διότι θὰ εἶχα συμφέρον νὰ ἔχω καὶ ἐγὼ μία ὡραία δουλίτσα εἰς τὴν Γενεύη ἢ στὶς Βρυξέλλες, νὰ ἔχω καὶ ἐγὼ ἄλλα ὀφέλη. Ἐγὼ δὲν ἔχω πάρει δεκάρα ἀπὸ τὶς συναντήσεις. Πηγαίνω παντοῦ δωρεάν. Ἐννοῶ διαλόγους καὶ τέτοια πράγματα. Καὶ τὸ σημαντικότερο: Πότε ἀρνήθηκα νὰ συνεργαστῶ; Ἔλεγα τὶς θέσεις μου κλπ, ἀλλὰ ἀνελάμβανα ὅποια ἐργασία μοῦ ἀνέθεταν σὲ αὐτοὺς τοὺς διαλόγους. Ἔχω κάμει καμμιὰ δεκαπενταριὰ κείμενα. Ἔχω διαβάσει, μῆνες ὁλόκληρους ἔφαγα τσάμπα καὶ λοιπά, ὁμολογῶντας ὅμως τὴν Πατερικὴ συνέχεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπιστημονικὰ χωρὶς νὰ μπορεῖ ὁ ἄλλος νὰ τὰ ἀνατρέψει. Πρῶτος ἤτανε σ’ αὐτὸ ὁ παπα-Γιάννης ὁ Ρωμανίδης καὶ μετὰ καὶ ἐγώ. Καὶ ξέρετε τί κάνανε; Τὰ κείμενα τοῦ Ρωμανίδη καὶ τὰ δικά μου, ἀλλὰ κυρίως τοῦ Ρωμανίδη, δὲν διαβάζονταν ποτέ. Δὲν ἔχουμε χρόνο. Καὶ τοῦ ἔλεγαν, γράψε αὐτὸ τὸ κείμενο καὶ δὲν διαβάζονταν τὸ κείμενο στὴν συνάντηση. Ἂς τὸ διαβάσετε μόνοι σας μετά. Δὲν τὸ παίρνανε οἱ ἄλλοι.
Τί θέλω, λοιπὸν, ἀπ’ αὐτό. Δὲ νομίζω ὅτι εἶναι ὑπερηφάνεια ἢ δὲ νομίζω ὅτι εἶναι κέρδος τὸ νὰ χτυπᾶς γροθιὰ στὸ μαχαίρι. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Ἀλλὰ ξέρετε, ὑπάρχουν καὶ ὅρια. Μασκαρᾶδες, μασκαρᾶδες, μασκαρᾶδες, ποῦ θὰ φτάσουμε; Τὰ κατεβάσαμε τελείως, ξεβράκωτοι εἴμαστε ἐνώπιόν σας. Συγνώμη, σήμερα βγῆκα ἀπὸ τὰ ὅρια. Μασκαρᾶδες συνεχῶς. Ἔ, ποὺ θὰ φτάσουμε;
Ἡ λύση εἶναι τὸ δυαδικὸν σχῆμα: Ἢ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ἀγωνιζόμεθα εἶναι ψέμματα, ὁπότε γιατί κουραζόμαστε -πετάξτε τα-, ἢ ἂν εἶναι ἀλήθεια, θὰ πεθάνουμε γι’ αὐτά.
Share this post