Σύναξη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῶν μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων
Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γεννᾶ συνεχῶς νέους Ἁγίους καὶ Μάρτυρες, διότι εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸν Νυμφίο της Χριστὸ καὶ ἔχει ὡς νυμφαγωγό της τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης | Ἁγιορεῖτες Πατέρες
Γιατί ὁ Θεὸς ἀνέδειξε τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες στοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας;
Γιὰ πέντε λόγους κατὰ τὸν φιλομάρτυρα ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη ευδόκησέ ὁ Θεὸς νὰ ἀναδείξει τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες στοὺς τωρινοὺς καιρούς. Ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτοὺς φαίνεται ἡ μεγάλη σημασία τῆς ὁμολογίας τῶν Νεομαρτύρων.
Πρῶτον, διὰ νὰ εἶναι ἀνακαινισμὸς ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Βεβαιώνονται οἱ σύγχρονοι πρὸς τοὺς Νεομάρτυρες Χριστιανοὶ γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν παλαιῶν Μαρτύρων ποὺ λόγῳ δυσπιστίας ἢ πολυκαιρίας ἔχει ἀτονήσει ἡ πρὸς αὐτοὺς ἀδίστακτη πίστη. Τώρα βλέπουν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια τοὺς Νεομάρτυρες, ποὺ κάποτε ἦσαν συγγενεῖς ἢ φίλοι ἢ γνώριμοί τους, νὰ ὑπομένουν παρόμοια μὲ τοὺς παλαιοὺς Μάρτυρες βασανιστήρια χωρὶς νὰ δειλιάζουν νὰ «φαίνονται πάλιν εἰς τὸν κόσμον δεύτεροι Γεώργιοι, δεύτεροι Δημήτριοι, νέοι Θεόδωροι, ὄχι μόνον διὰ τὴν ταυτότητα τῶν ὀνομάτων, ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον διὰ τὴν ὁμοιότητα τῶν Μαρτυρίων».
Ἀνακαινίζουν ἀκόμη στὶς καρδιὲς τῶν τωρινῶν Χριστιανῶν τὸ κήρυγμα τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, κάνουν πειστικὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ βεβαιώνουν τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Ὁμοούσιος μὲ τὸν Ἄναρχὸν Τοῦ Πατέρα καὶ μὲ τὸ ζωοποιὸν αὐτοῦ Πνεῦμα, καὶ κηρύττουν τὸ μέγα μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἐπισφραγίζουν ὅλη τὴν ὀρθόδοξο πίστη τῶν Χριστιανῶν, ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια, «ἀλλὰ μᾶλλον μὲ τὰ πάνδεινα κολαστήρια ὁποὺ ἔλαβον, καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ἴδιον αἷμα καὶ τὸν μαρτυρικόν τους θάνατον».
Δεύτερον, κάνουν ἀναπολόγητους τοὺς ἀλλόπιστους ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως.
Τί ἀπολογία θὰ δώσουν εἰς τὸν Θεὸν οἱ ἀλλόπιστοι ποὺ ἄκουσαν τὴν ὁμολογία τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων, εἶδαν τὴν θυσία τους καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστό, εἶδαν τὰ σημεῖα καὶ θαύματα ποὺ συνόδευαν τὴν μαρτυρική τους τελείωση; Οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες «ἐλεήσαντες τὴν ἀπώλειαν τῶν ἀλλόπιστων, ἐπῆγαν ἐπὶ τούτου εἰς τὸ Μαρτύριον καὶ ἐκήρυξαν εἰς αὐτοὺς τὴν ἀλήθειαν, διδάσκοντές τους νὰ ἀφήσουν τὸ σκότος, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκονται, καὶ νὰ προστρέξουν εἰς τὸ φῶς της τοῦ Χριστοῦ θεοσέβειας καὶ πίστεως, ἵνα μὴ κατακριθῶσι ἐν τῷ ἀσβέστῳ πυρὶ τῆς κολάσεως». Ἀλλ’ αὐτοί, τυφλοὶ ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν μπόρεσαν νὰ ἰδοῦν καὶ νὰ δεχθοῦν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, τρόπον τινά, θὰ τοὺς εἰπεῖ κατὰ τὴν ἥμερα τῆς κρίσεως: «Εἰ μὴ ἐλάλησα ὑμῖν διὰ τῶν Μαρτύρων μου τούτων, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχετε, νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχετε περὶ τῆς ἁμαρτίας ὑμῶν».
Τρίτον, οἱ νέοι οὗτοι Μάρτυρες εἶναι δόξα μὲν καὶ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δὲ τῶν κακοδόξων.
Μᾶς ὀνείδιζαν οἱ κακόδοξοι δυτικοὶ ὅτι νέο Ἅγιο καὶ Μάρτυρα δὲν παρουσίασε μετὰ τὸ σχίσμα ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία. Οἱ Νεομάρτυρες, ὄχι μόνο δὲν ὑστεροῦν ἔναντι τῶν παλαιῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ κάποιο σημεῖο ὑπερέχουν «καθ’ ὅτι ἐκεῖνοι μὲν ἠγωνίσθησαν κατὰ τῆς πολυθεΐας καὶ εἰδωλολατρίας, ἥτις εἶναι μία προφανὴς ἀσέβεια, ὁποὺ δύσκολα ἠμπορεῖ νὰ ἀπατήση ἕνα λογικὸν νοῦν, οὗτοι δὲ ἠγωνίσθησαν κατὰ τῆς τῶν ἀλλόπιστων μονοπρόσωπου μονοθείας, ἥτις εἶναι μία κεκρυμμένη ἀσέβεια ὁποὺ εὐκόλως δύναται νὰ ἀπατήση τὸν νοῦν».
Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γεννᾶ συνεχῶς νέους Ἁγίους καὶ Μάρτυρες, διότι εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸν Νυμφίο της Χριστὸ καὶ ἔχει ὡς νυμφαγωγό της τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γεννᾶ Ἁγίους ποὺ εὐαρεστοῦν τὸν Θεὸ καὶ ποὺ ὁ Θεὸς δοξάζει μὲ σημεῖα· διότι ἡ ἴδια εἶναι ἁγία εὐάρεστος στὸν Θεὸ καὶ ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρα καὶ τὰ δόγματα τῆς εἶναι ἀληθινὰ καὶ ὀρθόδοξα: «Οἷοι γὰρ οἱ υἱοί, τοιαύτη καὶ ἡ μήτηρ· καὶ οἷος ὁ καρπός, τοιοῦτον καὶ τὸ δένδρον καὶ οἵα τὰ αἰτιατά, τοιαῦτα καὶ τὰ αἴτια».
Τέταρτον, οἱ νέοι οὗτοι Μάρτυρες εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς, εἰς ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ὁποὺ τυραννοῦνται εἰς τὸν ζυγὸν τῆς αἰχμαλωσίας.
Τὰ δεινὰ τῶν ὑποδούλων ὀρθοδόξων ἦσαν ἀπερίγραπτα. Ἡ καταπίεσις συνεχὴς καὶ ἀφόρητος. Οἱ κατακτηταὶ ἀπέβλεπαν στὸν ἐξισλαμισμό, γιατί αὐτὸς ἐξασφάλιζε τὸν ἀφελληνισμὸ καὶ τὸν ἐκτουρκισμό. Ἀντιστεκόμενοι οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες στὴ βία τῶν κρατούντων καὶ τὴν θέλησή τους νὰ τοὺς ἐξισλαμίσουν, ἐνίσχυαν καὶ ἐπαραδειγμάτιζαν ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους λαοὺς νὰ ὑπομείνουν τὴν καταπίεση καὶ νὰ μὴ τουρκέψουν.
Κάθε Νεομάρτυς εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ ἀνάχωμα στὴν πλημμύρα τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καὶ ἐκτουρκισμοῦ. Χωρὶς τοὺς Νεομάρτυρες εἶναι ἀμφίβολο ἐὰν διετηροῦντο ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμός. Προσφυέστατα ὁ ἅγιος Νικόδημος παρουσιάζει τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες νὰ λέγουν πρὸς τοὺς καταπιεζομένους Χριστιανούς. «Ἀδελφοί μας Χριστιανοί. Ἀδελφοί μας ἀγαπητοὶ καὶ παμπόθητοι· ὁ λαὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρίστου ὁ ἐκλεκτὸς καὶ περιούσιος, λάβετε παράδειγμα ὑπομονῆς τῶν θλίψεων, ὁποὺ δοκιμάζετε, ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς συναδέλφους σας· ἡμεῖς διὰ νὰ ὑπομείνωμεν ἀνδρείως διὰ τὸν Χριστὸν τὰ παρὰ τῶν ἀλλόπιστων διάφορα μαρτύρια, ἐκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αἰώνιον, καὶ ἐσυναριθμήθημεν μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ Ἁγίους Μάρτυρας καὶ ἐσεῖς ἐὰν ὑπομένετε μετὰ εὐχαριστίας, διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τοὺς δαρμούς, τὰς φυλακάς, τὰς ἁλύσεις, τὰς ἀγγαρείας, τὰς ζημίας, τὰ ἀνυπόφορα δοσίματα καὶ τὰ ἄλλα βάσανα ὁποὺ σᾶς κάμνουν οἱ νῦν κρατοῦντες, βέβαια ὡς Μάρτυρες τὴ προαιρέσει λογίζεσθε κοντὰ εἰς τὸν Θεὸν ἐπειδή, καθὼς λέγει ὁ Θεῖος Χρυσόστομος, «τὸ Μαρτύριον οὐ τὴ ἀποβάσει κρίνεται μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴ προθέσει· οὐκ ἐπειδὰν ἀποτμηθῇ ὁ Μάρτυς, τότε γίνεται Μάρτυς, ἀλλ’ ἀφ’ οὐ ἂν τὴν πρόθεσιν ἐπιδείξηται Μάρτυς ἐστί, κἂν μὴ πάθη τὰ μαρτύρια»· (Ἑρμηνεία εἰς τὸν ε΄ Ψαλμόν). Καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς· «φέρε τοίνυν τα συμπίπτοντα γενναίως, τοῦτο γὰρ σοὶ Μαρτύριόν ἐστι»· (Ἑρμηνεία εἰς τὸν ρκζ΄ Ψαλμόν).
«Ὅθεν καὶ ὡς τὴ προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετὰ θάνατον μέλλετε νὰ συναριθμηθῆτε μὲ ἡμᾶς καὶ νὰ κατοικήσετε εἰς τόπον φωτεινὸν καὶ πλατύτατον, εἰς τόπον χαρᾶς καὶ ἀναπαύσεως... Ἐπειδὴ σᾶς πληροφοροῦμεν ἀδελφοί, ὅτι διὰ ἄλλο τέλος δὲν σᾶς παιδεύουν μὲ τὰ βαρέα δοσίματα καὶ μὲ τὰ ἄλλα κακά, πάρεξ διὰ νὰ βαρεθῆτε, νὰ χάσετε τὴν ὑπομονήν, καὶ ἔτζη νὰ ἀρνηθῆτε τὴν πίστιν σας καὶ νὰ δεχθῆτε τὴν εἰδικήν των θρησκείαν· ὅθεν καὶ ἐσεῖς τὸν σκοπὸν αὐτῶν ἠξεύροντες, φυλαχθῆτε ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μας, φυλαχθῆτε, διὰ ἀγάπην Θεοῦ καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν σας, νὰ μὴ σᾶς κλέψουν τὸν θησαυρὸν τῆς Ἁγίας σας πίστεως, τῆς ὁποίας ὅλος ὁ κόσμος μὲ ὅλας του τὰς δόξας καὶ ἀναπαύσεις καὶ τὰ βασίλεια, δὲν εἶναι ἀντάξιος».
Πέμπτον δὲ καὶ τελευταῖον. Οἱ νέοι οὗτοι Μάρτυρες εἶναι θάρρος καὶ παρακίνησις, εἰς τὸ νὰ τοὺς μιμοῦνται διὰ τοῦ ἔργου καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι Χριστιανοί, ἐξαιρέτως δὲ οἱ πρότερον ἀρνηθέντες τὸν Χριστό.
Πρέπει νομίζω δεόντως νὰ τονισθεῖ ὅτι οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες εἶναι οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἀντιστασιακοὶ τῆς Τουρκοκρατίας. Τὴν ἀντίσταση τοὺς ἔκαναν ὄχι μὲ πράξεις δολιοφθορὰς (σαμποτὰζ) κατὰ τοῦ κατακτητοῦ ποὺ θὰ προκαλοῦσε τὰ ἀντίποινα τῶν βαρβάρων Τούρκων καὶ θὰ στοίχιζε τὴν ζωὴ σὲ χιλιάδες ἀθῶα θύματα, ἀλλὰ μὲ τὴν γενναία δημοσία ὁμολογία καὶ ἔλεγχο ποὺ ἀσκοῦσαν κατὰ τοῦ κατακτητοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ὀργὴ τοῦ κατακτητοῦ νὰ ξεσπᾶ σ’ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους καὶ ὄχι στὸν ὑπόλοιπο λαό. Θὰ μπορούσαμε ἐπίσης νὰ εἰποῦμε ὅτι ἡ ὀργὴ τοῦ κατακτητοῦ γιὰ τὸν ὀρθόδοξο λαὸ εὕρισκε σὰν ἐξιλαστήρια θύματά της τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες καὶ ἔτσι ἐσώζετο ὁ λαός. Αὐτὸ συνέβη μὲ τὸν Ἱερομάρτυρα ἅγιο Γρηγόριο τὸν Ε΄ ποὺ μὲ τὸ μαρτυρικό του θάνατο ἐξευμένισε τὴν θηριώδη μανία τῶν ἀγανακτισμένων λόγῳ τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἐθνεγερσίας Τούρκων, ἐπισήμων καὶ ὄχλου, καὶ ἔσωσε τοὺς Ἕλληνες τῆς Πόλεως ἀπὸ τὴ σχεδιαζόμενη ὁμαδικὴ γενοκτονία.
Ὅταν οἱ κατὰ καιροὺς ταγοὶ τοῦ τόπου μας ἀκούσουν τὸν κτύπο τῆς καρδιᾶς τοῦ λαοῦ μας, ὅπως ὁ Μακρυγιάννης καὶ ὁ Πατροκοσμάς, ὅταν νοιώσουν τὴν γνησιότητα, ἀλήθεια, ἀνθρωπιὰ καὶ λαϊκότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ τὸν ἄρρηκτο δεσμὸ τῆς μὲ τὸ πονεμένο καὶ μαρτυρικό μας Γένος, ὅταν παύσουν νὰ διαβάζουν τὴν ἱστορία μας μὲ τὰ ἀθεϊστικά, ἰδεαλιστικὰ ἢ μαρξιστικὰ γυαλιά, τότε θὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ τιμήσουν καὶ τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες ὡς τοὺς πρώτους καὶ κορυφαίους ἀντιστασιακοὺς τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ, ὡς τοὺς ἐμπροσθοφύλακες τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821, ὡς τὰ χελιδόνια τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας.
Τότε οἱ ἄρχοντές μας θὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ μὴ τιμοὺν μόνον τὴν τελευταία ἐθνικὴ ἀντίσταση, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τὴν ἐπὶ τουρκοκρατίας πνευματικὴ Ἀντίσταση τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων καὶ λοιπῶν ἀφανῶν ὀρθοδόξων ὁμολογητῶν, στοὺς ὁποίους ὀφείλουμε τὴν πίστη μας καὶ τὴν ἑλληνικότητά μας.
Θὰ αἰσθανθοῦν ἐπίσης τὴν ἀνάγκη νὰ προσφέρουν στὰ σχολεῖα μας ὡς βασικὰ ἀναγνώσματα τοὺς βίους τῶν Νεομαρτύρων καὶ τὶς διδαχές του Πατροκοσμά, ὅπως καὶ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Μακρυγιάννη, ἀτόφια καὶ χωρὶς περικοπές.
Πότε ἄραγε καὶ ποιοί πολιτικοί μας ἡγέτες θὰ εἶναι τόσο τολμηροὶ καὶ τόσο ρηξικέλευθοι γιὰ νὰ προχωρήσουν σὲ τέτοιες μεταρρυθμίσεις ποὺ θὰ ἐλευθερώσουν τὴν παιδεία μας ἀπὸ τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ ὑλισμοῦ καὶ θὰ τὴν ἐπιστρέψουν, στὶς γνήσιες ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας;
Ὡς τότε ἡ Ἐκκλησία ἂς συνεχίζει τὴν ἐθναρχική της ἀποστολὴ καὶ ἂς λέγει στὸ λαό μας τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἱστορία του καὶ τοὺς πνευματικοὺς θεμελιωτὲς τῆς ἐλευθερίας του.
Ἀπόσπασμα ὁμιλίας ποὺ ἐκφωνήθηκε τὴν Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, στὸν Ἱερὸ Ναό Ἁγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου στὴ Θεσσαλονίκη, στὶς 6 Ἀπριλίου 1986
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Νέοι Μάρτυρες, παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν τήν γάρ ἀνόμων θρησκείαν ἐλέγξαντες, ἐν παρρησίᾳ Χριστόν ἀνεκήρυξαν, Θεόν τέλειον. Καί νῦν ἀπαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος α΄. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἀγάλλου μυστικῶς, ἡ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία, ὁρῶσα σούς υἱούς, Νεομάρτυρας κύκλῳ, τραπέζης σου καί βήματος, ἱσταμένους ἐν κόνεσιν, ὡς νεόφυτα, τῶν ἐλαιῶν καί τῷ Κτίστῃ ἀνακραύγαζε· σύ τῶν Μαρτύρων ὑπάρχεις, Χριστέ τό στερέωμα.
Ὁ Οἶκος
Ἀεί μέν, καί ἐν πᾶσιν ὀφείλομεν, ἀδελφοί, ἐξυμνεῖν καί θαυμάζειν τῆς περί ἡμᾶς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ προνοίας τά ἀνεξιχνίαστα κρίματα, οὐχ ἦττον δέ, καί ἐπί τῇ πολυχρονίῳ ταύτῃ τοῦ ἡμετέρου γένους τυραννικῇ αἰχμαλωσίᾳ· αὕτη καί γάρ, πλείστων τε ἄλλων κατά ψυχήν ἀγαθῶν ἡμῖν τοῖς τυραννουμένοις παραίτιος γέγονε, καί ἐξαιρέτως, δι’ αὐτῆς καί ἐξ αὐτῆς ὁ εὐκλεής οὗτος, καί Χριστῷ πεφιλημένος, καί τῆς οὐρανίου ἀποθήκης ἄξιος καρπός ἀνεβλάστησεν, οἱ Νεοφανεῖς, λέγω, μάρτυρες· οἱ νῦν εἰς εὐφημίαν προκείμενοι· οὗτοι γάρ, οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, πάντα τά τοῦ βίου τερπνά, ὡς σκύβαλα ἐλογίσαντο· καί σαρκός μηδόλως φεισάμενοι, εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τήν μέν τῶν ᾽Αγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τήν δέ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες· ὑπέρ ἧς, καί πολυειδέσι βασάνοις ἀνδρείως, μέχρι τέλους ἐνεκαρτέρησαν, καί τόν τοῦ μαρτυρίου ἀνεδήσαντο στέφανον, πρός τόν στεφανίτην ἀναβοῶντες, σύ τῶν μαρτύρων ὑπάρχεις, Χριστέ, τό στερέωμα.
Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τῶν λειψάνων αἱ θεῖαι ὑμῶν σοροί, ἰατρεῖα ὑπάρχουσι θαυμαστά· ἀπόδειξις ἔμψυχος, τῆς ὀρθῆς ἡμῶν πίστεως· καί θησαυροί παντοίων, θαυμάτων κοσμόπλουτοι· κροκοβαφῆ καί ἄσηπτα, πυξία τοῦ πνεύματος· τῶν ἐπουρανίων, ἀρωμάτων φιάλαι, νικῶσαι κιννάμωμον, μύρον νάρδον καί κάλαμον, καί τῆς γῆς τά ἀρώματα· πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, ἡμῖν τοῖς πόθῳ τιμῶσιν, ὑμᾶς Νεομάρτυρες.