Βασίλης Μπίτσης | Άγιον Όρος
Ουρανούπολη - ξημερώματα
Η «Αγία Άννα» συνεπής στην ώρα της για το πρώτο ταξίδι της μέρας προς τη Δάφνη.
Εκατοντάδες προσκυνητές, συρρέουν καθημερινά προς στον ιερόν τούτο τόπο: Το Άγιο Όρος… ανάμεσα τους κι εμείς… και το οδοιπορικό μας αρχίζει.
Μια ωδή στην Αγιορείτικη φύση, στα επιβλητικά Μοναστήρια, στις σκήτες και τα κελιά, στις σπηλιές, τις καλύβες και τα απόκρημνα ησυχαστήρια, με σεβασμό και διακριτικότητα στους κανόνες της μοναστικής ζωής.
Ο Άθως, νεφοσκεπής και δυσπρόσιτος, ιερός και μεγαλοπρεπής, αποτελεί - για 11 και πλέον - αιώνες το Φάρο της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, το λίκνο του κοινοβιακού και ασκητικού μοναχισμού.
Γιος του Ουρανού και της Γαίας - στη μάχη των Θεών και Γιγάντων - έριξε τον πελώριο βράχο κατά του Ποσειδώνα και ρίζωσε στην άκρη της Χαλκιδικής, παίρνοντας έτσι τ' όνομα του.
Η θέα της Σιμωνόπετρας σε καθηλώνει. Στέκεται αγέρωχη κι επιβλητική, στην κορυφή του γρανιτένιου βράχου-300 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, ένα από τα τολμηρότερα οικοδομήματα της βυζαντινής μηχανικής.
Αφιερωμένη στη Γέννηση του Χριστού, οφείλει την ίδρυση της τον 13 αιώνα, στον Όσιο Σίμωνα, ο οποίος ασκήτεψε πρώτα σε μια σπηλιά, λίγα μέτρα μακριά από το σημερινό μοναστήρι.
Ο Όσιος Σίμων, είδε σε όραμα την Παναγία να του ζητεί να χτίσει τη Μονή πάνω στον βράχο και σύμφωνα με τον κτήτορα της θα κινδύνευε από πυρκαγιές αλλά ποτέ από σεισμό.
Σε συναρπάζει με τη μοναδική και περίτεχνη αρχιτεκτονική της και παρά τις πολλές καταστροφικές πυρκαγιές που την πλήγωσαν τους περασμένους αιώνες, είναι σήμερα, ίσως, η πιο εντυπωσιακή Μονή της Αθωνικής πολιτείας.
Και τα ψαλτικά ακούσματα στη Σιμωνόπετρα, είναι μοναδικό βίωμα ζωής.
Η αδελφότητα των 65 μοναχών, υπό τον ηγούμενο Ελισαίο, γνωρίζει ιδιαίτερη πνευματική άνθηση και πρωτοστατεί - αξιοποιώντας την τεχνολογία αιχμής κάθε εποχής - στη διαιώνιση των ιστορικών κειμηλίων και των βυζαντινών παραδόσεων όχι μόνο της Μονής αλλά και πολλών άλλων θησαυρών του Αγίου Όρους.
Φύλακας-Άγγελος της ιστορίας και του πολιτισμικού πλούτου της Μονής, ο Πατέρας Ιουστίνος - ο διορατικός Γέροντας με τη σύγχρονη σκέψη - που αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές.
Η Βιβλιοθήκη, πλούσια και οργανωμένη, διαθέτει σήμερα περί τις 65.000 τίτλους βιβλίων, εκατοντάδες ιστορικά χειρόγραφα ελληνικά, τουρκικά και ρουμανικά, ενώ σε χιλιάδες ανέρχονται κι οι ειδικές εκδόσεις της Μονής. Η βιβλιοθήκη είναι προσβάσιμη σε επιστήμονες, φοιτητές, μελετητές και προσκυνητές.
Μετά από δυο ημέρες θερμής φιλοξενίας κατηφορίζουμε για τον αρσανά της Σιμωνόπετρας…
Aναμένοντας την «Αγία Άννα» για το επόμενο προσκύνημα, γινόμαστε μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Οι μοναχοί δεν είναι μόνον μαχητές του πνεύματος, είναι και μαχητές επιβίωσης. Οι δυσκολίες της ζωής δοκιμάζουν τις αντοχές και σφυρηλατούν τον χαρακτήρα. Τα μουλάρια υπάκουα και υπομονετικά, παραμένουν το μοναδικό μέσο μεταφοράς για τις δυσπρόσιτες καλύβες και τ' αυτοσχέδια ησυχαστήρια…
Η πορεία μας συνεχίζεται προς τη νότια πλευρά του Άθωνα, στις σκήτες και τα κελιά της Αθωνικής ερήμου. Παραπλέοντας τη Σκήτη της Αγίας Άννας, με τα σχεδόν 2.000 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή, αντικρίζουμε με δέος τις κατακόρυφες, δύσβατες και απόκρημνες πλαγιές της λεγόμενης ερήμου του Αγίου Όρους.
Tόπος σκληρός και κακοτράχαλος και η πρόσβαση δύσκολη και επικίνδυνη, με τα ησυχαστήρια των ασκητών να στέκουν σαν φωλιές στις εσοχές των βράχων.
Κατεβαίνουμε στα Καρούλια.
Oι ερημίτες ζουν σε καλύβες, σπήλαια και παραπήγματα και τ' όνομα προέρχεται από τις τροχαλίες που χρησιμοποιούν για τη μεταφορά των αγαθών αλλά και των ίδιων…
Ανεβαίνουμε πιο ψηλά, στα Κατουνάκια.
Η διαδρομή -με καλντερίμια και σχεδόν κάθετα σκαλοπάτια.
Για όσους δυσκολεύονται υπάρχουν και τα μουλάρια που μεταφέρουν υλικά και τρόφιμα για τις απομακρυσμένες σκήτες, κελιά και καλύβες που βρίσκονται διάσπαρτες στις πετρώδεις πλαγιές.
Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης με τα πόδια, το τέλος της διαδρομής μας αποζημιώνει.
Φτάσαμε στο ιερό κελί των Δανιηλαίων.
H θέα του απέραντου γαλάζιου του Αιγαίου είναι σαγηνευτική. Kάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε θρόισμα που ακούς σε μαγεύει.
Μας υποδέχτηκαν κι εδώ με το αγιορείτικο κέρασμα: Νερό, λουκούμι κι ένα ποτηράκι τσίπουρο.
Ο Όσιος Δανιήλ, που αγιοποιήθηκε το 2020, ασκήτεψε εδώ από το 1881 μέχρι την κοίμηση του και η καλύβα του αποτέλεσε το θεμέλιο για το τωρινό ησυχαστήριο της αδελφότητας των Δανιηλαίων, που φέρει τ όνομα του.
Προσηλωμένοι ασκητές του μοναχισμού οι σημερινοί πατέρες, συνεχίζουν την παράδοση των ιδρυτών στην τέχνη της αγιογραφίας και της ψαλτικής.
Μείναμε ένα βράδυ και πρωί-πρωί κατηφορίσαμε για τον αρσανά.
Μας συνοδεύουν τα λόγια του πατέρα Νήφωνα που μ’ έναν ήρεμο, νηφάλιο και γεμάτο θετική αύρα τρόπο, είχε απάντηση σε κάθε προβληματισμό των προσκυνητών.
Η πίστη σύνορα δεν έχει...
Επόμενο προσκύνημα στα Καυσοκαλύβια.
Ανηφορίσαμε το μονοπάτι και σε μισή ώρα βρεθήκαμε στην καρδιά της ιδιόρρυθμης ασκητικής περιοχής.
Το όνομα της οφείλεται στον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη που ασκήτεψε εδώ. Δεν έμενε όμως πολύ καιρό στην ίδια καλύβα… την έκαιγε φεύγοντας για να μην αποκτήσει ποτέ περιουσία!!! Κι αναζητούσε άλλο μέρος για ν’ ασκητέψει.
Η περιοχή αποκαλείται και ιερό βήμα του Άθωνα γιατί βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ιερό βουνό.
Θα φιλοξενηθούμε στην Ιερά Καλύβη Αγίου Γεωργίου Ιωασαφαίων, που ιδρύθηκε από τον Γέροντα Ιωασάφ τον Καππαδόκη, το 1880, μετά από όραμα που είχε με τον Άγιο Γεώργιο.
Οι Καυσοκαλυβήτες διακρίνονται για τη φιλοξενία τους.
Αυτό βιώσαμε κι εμείς, από τον φιλοσοφημένο Γέροντα Νεόφυτο και τους δυο πατέρες της καλύβης… τον πληθωρικό κι ακούραστο πατέρα Πορφύριο και τον πατέρα Παΐσιο.
Στα Καυσοκαλύβια βίωσε το «Θείο έρωτα», όπως ο ίδιος έλεγε, ένας από τους νεότερους και επιδραστικούς Αγίους, ο Όσιος Πορφύριος.
Παιδαγωγός, θεραπευτής και γιατρός των ψυχών, όπως αποκαλείται από πολλούς, ο Άγιος Πορφύριος, βίωσε στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του τη μοναστική ζωή εδώ.
Έζησε τα περισσότερα χρόνια του σε διάφορα μοναστήρια και ήταν εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών για 33 χρόνια, χρόνια δοσμένα στον άρρωστο και τον πόνο, χαρακτήριζε τα χρόνια εκείνα.
Στο τέλος του βίου του επέστρεψε στην πατρίδα του, όπως αποκαλούσε τα Καυσοκαλύβια και εκοιμήθη το 1991.
Νωρίς το πρωί της ξεκινήσαμε για τη μεγάλη διαδρομή προς τη Μεγίστης Λαύρας.
Αποχαιρετώντας τα Καυσοκαλύβια βρεθήκαμε στη σπηλιά του Ακάκιου.
Ο Όσιος Ακάκιος, που ασκήτεψε στην περιοχή μέχρι το 1730, οργάνωσε τη μοναστική κοινότητα των διάσπαρτων καλυβών σε Σκήτη- της Αγίας Τριάδος που σήμερα περιλαμβάνει 35 καλύβες-και καθόρισε τον τρόπο ζωής και οργάνωσης των μοναχών.
Εκεί ψηλά, σαν αετοφωλιά, βρίσκεται η σπηλιά του Αγίου Νείλου… το επόμενο προσκύνημα μας.
Δρόμος ανηφορικός μέσα από την πυκνή βλάστηση και με συντροφιά τα κελαϊδίσματα των πουλιών φτάνουμε στην κορυφή.
Κι ύστερα παίρνουμε και πάλι τον κατήφορο με τη θέα μέχρι τη Σιθωνία ακόμα και τις Σποράδες να σου κόβει την ανάσα.
Τα κατηφορικά σκαλοπάτια από πέτρα, δύσκολα αλλά φροντισμένα για την ασφάλεια των επισκεπτών.
Προορισμός δυσπρόσιτος και απόκρημνος κι αναρωτιέσαι σε ποιες συνθήκες ασκήτεψε εδώ τον 17ο αιώνα ο ιερομόναχος από την Κυνουρία, Άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης.
Όταν βρέθηκαν τα λείψανα του η σπηλιά ανέβλυζε μύρο, που κατά τους μοναχούς της εποχής, το άρωμα έφτανε μέχρι τη θάλασσα.
Η κάρα του βρίσκεται σήμερα στη Λαύρα.
Tο μονοπάτι για τη Σάρα του Αγίου Όρους σου προκαλεί δέος και θέλει τόλμη να το διασχίσεις.
Απόκρημνη και ερημική πλαγιά με τους θεόρατους βράχους να κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου. Κάποιες άλλες εποχές παρέσυραν τα πάντα μέχρι τη θάλασσα.
Περνάμε ανάμεσα από τους κατρακυλισμένους βράχους και τα συντρίμμια από τον μεγάλο σεισμό του 1905, με θύματα αρκετούς ασκητές και ψαράδες και δύσκολα αποφεύγουμε τις σκέψεις, μήπως σαλέψει και πάλι το βουνό.
Μοναχικοί διαβατάρηδες της ερήμου… τα καταφέραμε. Kι αρχίζουμε ξανά την ανηφόρα, μέσα από το πυκνό και δασώδες μονοπάτι.
Φτάνουμε στον αυχένα. Στο βάθος αχνοφαίνεται η Λήμνος. Μπροστά και δεξιά μας η Βίγλα, το νοτιότερο άκρο της χερσονήσου, εδώ που ακουμπάει στο απέραντο γαλάζιο του Βορείου Αιγαίου.
Εδώ στο κελί του Αγίου Μηνά, στην άκρη του πελάγους, ο μοναχός Ιωσήφ χαιρετίζει συχνά με τη γαλανόλευκη τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, που «φυλάττουν τις Θερμοπύλες του Αιγαίου».
Τριγύρω βρίσκονται αλλά οκτώ ησυχαστήρια, με το πιο ιστορικό και σημαντικό, τη σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Ο θεμελιωτής της Αθωνικής πολιτείας ασκήτεψε σε τούτο εδώ το απόκρημνο μέρος, όταν πρωτοήρθε στο Άγιο Όρος.
Στοχάστηκε, διαλογίστηκε, οραματίστηκε. Και με τη βοήθεια και την ισχυρή στήριξη του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, το 963 ίδρυσε τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας.
Στο δρόμο του γυρισμού συναντάμε τη Σκήτη του Τίμιου Προδρόμου, τη Ρουμανική Σκήτη ,που ανήκει στη Λαύρα.
Αρχικά ήταν κελί με μοναχούς από τη Χίο, εγκαινιάστηκε ως Σκήτη από Μολδαβούς μοναχούς το 1866 και σήμερα εγκαταβιούν περίπου 30 μοναχοί ρουμανικής καταγωγής και αρκετοί Ρουμάνοι εργάτες που ασχολούνται με την ανακαίνιση των κτισμάτων.
Ακολουθούμε και πάλι τα καλντεριμοτά μονοπάτια, μέσα από το πυκνό δάσος για την ιστορικότερη και πρώτη στην ιεραρχία Μονή του Όρους, την Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας.
Είναι πλέον αργά το απόγευμα όταν φτιάνουμε στο Μοναστήρι.
Στη θέα των τειχών με τους κυρίαρχους πύργους για την αποτροπή των κατακτητών και των πειρατών, ο λογισμός μας τρέχει στην συγκλονιστική ιστορία των χιλίων και πλέον ετών, από τη θεμελίωση του, το 963, από τον πρωτεργάτη της Αθωνικής κοινοβιακής πολιτείας, Όσιο Αθανάσιο Αθωνίτη.
Το καθολικό της μονής της Αγίας Λαύρας, όπου τιμάται η μνήμη του ιδρυτή της, αποτέλεσε και το πρότυπο για όλα τα άλλα αγιορείτικα μοναστήρια.
Το τελετουργικό στον εσπερινό και τον όρθρο μοιάζουν με κορυφαία θεατρικά δρώμενα, όπου οι μοναχοί, σκιές λατρευτικές, με απόλυτη αρμονία σε συναρπάζουν με τις κινήσεις τους, ενώ οι ψαλμωδοί σε παρασύρουν στη μαγευτική βυζαντινή μυσταγωγία.
Η Λαύρα, όπως και πολλά αλλά μοναστήρια, περιβάλλεται από αρκετές καλλιεργημένες εκτάσεις με αμπέλια, ελιές και κηπευτικά εποχής.
Στο πέρασμα των αιώνων, η Αγιορείτικη κουζίνα και η υγιεινή διατροφή, βασίζονται στα αγνά υλικά και τα βότανα που παράγει η γη του Άθωνα.
Ένας σπουδαίος μάγειρας και πολυσχιδής προσωπικότητα, ο Πατέρας Επιφάνιος, έκανε γνωστή σε όλον τον κόσμο τη μοναστηριακή μαγειρική.
Ο μοναχός Επιφάνιος εγκαταστάθηκε στο Μυλοπόταμο, το 1990.
Είχε ήδη διδαχθεί, από την εποχή που διακονούσε στη Μονή του Αγίου Παύλου, την τέχνη της μαγειρικής.
Σπουδαίος οραματιστής, αναστήλωσε το κελί, φύτεψε αμπέλια, ελαιώνες και οπωροφόρα δέντρα. Έχτισε το οινοποιείο και παρήγαγε τα βιολογικά κρασιά Μυλοπόταμος, που έχουν πάρει κατά καιρούς πολλά διεθνή βραβεία.
Είχε μαζί του για τρεις δεκαετίες, τον ακούραστο συμπαραστάτη του, τον αφανή ήρωα και συνοδοιπόρο του, Πατέρα Ιωακείμ.
Ο πατέρας Επιφάνιος είχε εμμονή με τα ελληνικά προϊόντα γης, αναβάθμιζε συνεχώς τις αγιορείτικες συνταγές, λάτρευε να χρησιμοποιεί το αγνό λάδι, το λεμόνι, το κρασί και το κρεμμύδι και το βιβλίο του για τη μαγειρική του Αγίου Όρους, έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Ο Μυλοπόταμος έχασε τον οραματιστή του, το Δεκέμβρη του 2020.
Ο πατέρας Ιωακείμ, σήμερα, συνεχίζει τη βαριά κληρονομιά και την σπουδαία παρακαταθήκη που έχτισαν μαζί και δούλεψαν σκληρά με τον Επιφάνιο, για 30 χρόνια.
Το Μυλοπόταμο δεν τον αφήνεις εύκολα… κι ούτε σου αρκεί μια μέρα μόνο…
Είχε ψιλόβροχο όταν αφήσαμε το ιερό κάθισμα για τις Καρυές, την πρωτεύουσα της Αθωνικής πολιτείας. Δεν μείναμε. Το επόμενο προσκύνημα περπάτημα μέχρι την Παναγούδα κι από εκεί για την Ιβήρων.
Το μονοπάτι, μέσα από την πλούσια βλάστηση, σε οδηγεί στο ησυχαστήριο του πατέρα Παΐσιου.
Φορτισμένοι συναισθηματικά από τα τόσα πολλά που έχουμε δει και διαβάσει για το λιτό, τον απέριττο τρόπο ζωής του Αγίου και τις φιλοσοφημένος διοράσεις του, αντικρίζουμε την καλύβα του.
Μας υποδέχτηκαν φιλόξενα και διακριτικά οι δυο μοναχοί που διακονούν τώρα εδώ, με την αύρα του Αγίου έντονη σε κάθε γωνιά.
Ο Γέροντας Παΐσιος, παρέλαβε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο το 1979 κι εργάστηκε σκληρά για να διαμορφώσει την καλύβα του και ως το θάνατο του, πλήθος πιστών τον επισκέφτηκε ζητώντας την ευλογία του.
Έτοιμος στα γηρατειά του για το κάλεσμα του Κυρίου έσκαψε και τον τάφο του για εκείνη την ώρα, η οποία τον βρήκε ταλαιπωρημένο μετά από μακρά αρρώστια, τον Ιούλιο του 1994. Ενταφιάστηκε στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης και αγιοποιήθηκε, το 2015.
Κατηφορίζοντας για τη Μονή Ιβήρων η φύση σε αποζημιώνει. Εδώ η βλάστηση είναι πολύ πυκνή κι η υγρασία διαπεραστική.
Δέντρα υπεραιωνόβια, καστανιές, οξιές, κουμαριές, πουρνάρια και άφθονα βότανα κατακλύζουν τις πλαγιές.
Το φυσικό περιβάλλον του Αγίου Όρους εντάσσεται στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών, Natura 2000.
Το κελάρισμα των νερών και τα κελαϊδίσματα των πουλιών η καλύτερη συντροφιά για τους οδοιπόρους.
Εντυπωσιακές λατρευτικές γωνιές ξεπηδούν στην πανέμορφη διαδρομή, πριν αντικρίσουμε το τεράστιο και επιβλητικό συγκρότημα της Μονής Ιβήρων.
Πολύπλοκα κτίρια που περιβάλλονται από ογκώδεις τοίχους ορθώνονται μπροστά μας.
Τρίτη στην ιεραρχία της Αθωνικής Πολιτείας, η Μονή Ιβήρων ιδρύθηκε το 980 από μια ομάδα Γεωργιανών μοναχών, προερχόμενη από τη Λαύρα, υπό τον μοναχό Ιωάννη Τουρνίκιο.
Στο τέλος του 15ου αιώνα είχε περισσότερους Έλληνες μοναχούς, κι έτσι πέρασε στην ελληνική κυριαρχία. Προσέφερε πολλά στην επανάσταση του 1821 και συνδέθηκε με τη Φιλική Εταιρεία και τον Εμμανουήλ Παπά, ο οποίος διετέλεσε τότε Διοικητής του Αγίου Όρους.
Η Μονή Ιβήρων έχει 16 παρεκκλήσια και περί τους 60 μοναχούς.
Κυρίαρχο παρεκκλήσι είναι η Παναγία η Πορταΐτισσα με τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας να αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες προσκυνητές κάθε χρόνο.
Κατά την παράδοση, η Θεοτόκος Μαρία, ταξιδεύοντας για την Κύπρο με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, έπεσαν σε σφοδρή θαλασσοταραχή, παραπλέοντας τον Άθω. Ζήτησαν καταφύγιο στον κόλπο όπου βρίσκεται σήμερα η Μονή Ιβήρων.
Η Παναγία εντυπωσιάστηκε από το μέρος και ζήτησε από το Χριστό να της το παραχωρήσει, όπως κι έγινε. Γι’ αυτό κι ο Άθως αποκαλείται το Περιβόλι της Παναγίας.
Από την Ιβήρων, το μονοπάτι μας οδηγεί πότε δίπλα στη θάλασσα και πότε μέσα από την οργιώδη βλάστηση και τις παραλίες, στον επόμενο προορισμό μας τη Μονή Σταυρονικήτα.
Εντυπωσιακή, σε μορφή κάστρου η Μονή Σταυρονικήτα, χτισμένη πάνω σε βράχο, με θέα τον Στρυμωνικό κόλπο, είναι το μικρότερο μοναστήρι του Αγίου Όρους.
Iδρύθηκε τον 10ο αιώνα και σύμφωνα με μια από τις εκδοχές από δυο μοναχούς: Τον Σταύρο και τον Νικήτα, η κατά άλλη εκδοχή από κάποιον Σταυρονικήτα, αξιωματικό του Τσιμισκή. Σήμερα, λειτουργεί κοινοβιακά, από το 1968.
Είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο τον Στρείδα.
Ονομάζεται έτσι επειδή η εικόνα του βρέθηκε μετά από εκατοντάδες χρόνια στη θάλασσα, αναλλοίωτη, μ’ ένα στρείδι κολλημένο στο μέτωπο του Αγίου. Κι όταν το ξεκόλλησαν είδαν να ρέει αίμα.
Βορειότερα της μονής ένα εξίσου υπέροχο μονοπάτι οδηγεί στη Μονή Παντοκράτορος κι ακόμη πιο βόρεια βρίσκεται το Βατοπέδι, ο επόμενος προορισμός μας.
Στον 4ο αιώνα, τοποθετείται η αρχή της ύπαρξης της Μονής του Βατοπεδίου, από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο γιος του Αρκάδιος διασώθηκε από ναυάγιο και βρέθηκε σε μια περιοχή γεμάτη βάτα. Και σε εκείνο το σημείο χτίστηκε η μονή κατ’ εντολή του Αυτοκράτορα.
Αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου η Μονή σήμερα είναι ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα με δομημένη επιφάνεια 35.000 τ.μ. και συνεχή έργα αναπαλαίωσης και αναστήλωσης των δομών της.
Παράλληλα, υλοποιεί, όπως και άλλες Μονές, ένα τιτάνιο έργο συντήρησης και ψηφιοποίησης των χειρογράφων και των κειμηλίων της.
Η σύγχρονη ιστορία της Μονής αρχίζει το 1990, με την εγκατάσταση της νέας αδελφότητας στο Βατοπεδίου και την υιοθέτηση του κοινοβιακού συστήματος.
Η υπό κατάρρευση Μονή αναγεννάται. Η διορατικότητα της ηγεσίας της Μονής, υπό τον ηγούμενο Εφραίμ και τον Πατέρα Αρσένιο, το μοναστικό επιχειρείν στις σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και η ευρωπαϊκή στήριξη για τη συντήρηση και ανακαίνιση των δομών, οδήγησε το Βατοπέδι σε μια εκπληκτική αναγέννηση και μοναστηριακή άνθηση…
Ένα Μοναστήρι με εξαιρετική επικοινωνιακή πολιτική και σημαντική επιρροή πολύ μακριά από τα τείχη του…
Για τις ενεργειακές της ανάγκες καινοτομεί και γίνεται πλέον πιο «πράσινη».
Το μοναστήρι έχει αποκτήσει ένα πρωτοποριακό υβριδικό μικροδίκτυο με φωτοβολταϊκά για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Στα επόμενα σχέδια, η επέκταση των δομών με μονάδα βιομάζας που θα αξιοποιεί την οργανική ύλη της περιοχής.
Το οδοιπορικό μας κάπου εδώ τελειώνει. Σε εννέα μέρες περπατήσαμε περισσότερα από 90 χλμ. Βιώσαμε τη φιλοξενία, ζήσαμε τη βυζαντινή μυσταγωγία με τα μοναδικά ψαλτικά ακούσματα από μελίρρυτες φωνές. Γίναμε μάρτυρες σε ανερμήνευτες για μας τους κοσμικούς καταστάσεις, διασχίσαμε άγρια και κακοτράχαλα μονοπάτια, λατρέψαμε την Αγιορείτικη κουζίνα και φεύγουμε γεμάτοι, με την ψυχή να πεταρίζει.
Γιατί κάθε φορά που φεύγεις από τον ιερό αυτόν τόπο όλες αυτές οι εμπειρίες, ανεξήγητα σε καλούν να επιστρέψεις εκεί, στο Περιβόλι της Παναγιάς.
Share this post