Πετάω
Οι πεποιθήσεις μου είναι πάνω και πέρα από την ιδιότητά μου και το φύλο μου. Δεν χρειάζεται να είμαι γυναίκα για να κρίνω την πράξη της άμβλωσης. Δεν κρίνω το πρόσωπο αλλά την πράξη.
Άρης Σερβετάλης | Αμβλώσεις | Ανάλυση
Η σκέψη που υπάρχει πίσω από τη φράση “να το πετάξει” είναι ότι ακόμα κι ένα τόσο σκληρό γεγονός όπως το ν’ αφήσει κανείς ένα παιδί στο δρόμο, ή σε κάποιον άλλο ή σε κάποιο ορφανοτροφείο είναι προτιμότερο απ’ το να πεθάνει αυτό το παιδί. Υπάρχει η πρόνοια του Θεού που αναλαμβάνει να το σκεπάζει. Δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να διαγράψει τη δική του διαδρομή στη ζωή. Στην άλλη περίπτωση καταδικάζεται.
Ο άνθρωπος έχει ψυχή απ’ την πρώτη στιγμή της σύλληψής του. Αυτό είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Το έμβρυο δεν είναι ένας αριθμός κυττάρων. Είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, μια εικόνα Θεού. Η διαφορά είναι πως στην εποχή μας δίνουμε σημασία μόνο στο σώμα, αδιαφορούμε γι’ αυτήν την ψυχή. Αυτή όμως υπάρχει, φωνάζει.
Είναι μια άποψη που διατυπώνω με αφορμή μια σχετική ερώτηση που μου έγινε έξω από το θέατρο μετά την παράσταση. Μ’ όλον αυτόν το θόρυβο που προκλήθηκε, αναρωτιέμαι αν αυτός που κάνει την ερώτηση είναι έτοιμος να ακούσει μια απάντηση. Αναρωτήθηκα γιατί ενδιαφέρει κάποιον η άποψή μου πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, γιατί να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση έξω από το θέατρο μετά από μια παράσταση, πόσο μπορεί να ενδιαφέρει η άποψη ενός ηθοποιού. Δεν αισθάνομαι ότι η άποψή μου έχει κάποια αξία εφόσον όμως ρωτήθηκα οι πεποιθήσεις μου και αυτά που πρεσβεύω είναι πάνω και πέρα από την ιδιότητά μου και το φύλο μου. Δεν χρειάζεται να είμαι γυναίκα για να κρίνω την πράξη της άμβλωσης. Δεν κρίνω το πρόσωπο αλλά την πράξη.
Η ελευθερία του λόγου λένε πως είναι μια αρχή, ένα δικαίωμα που έχει κατακτηθεί σ’ αυτήν την πολιτισμένη κοινωνία, όπως ακριβώς το δικαίωμα να ορίζει κανείς το σώμα του αδιαφορώντας για την ψυχή του.
Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω το θαυμασμό μου για το μηχανισμό των ΜΜΕ που αναπαράγουν, σχολιάζουν και αφιερώνουν τηλεοπτικό χρόνο και ενέργεια στην απάντηση ενός ανθρώπου με αφορμή μια ερώτηση που διατυπώθηκε έξω από ένα θέατρο, την ίδια ακριβώς μέρα που γίνεται μια μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα και σ’ όλη την Ελλάδα για μια άλλη χειμωνιάτικη νύχτα χωρίς οξυγόνο, έξω από ένα τούνελ, μέσα σε δύο τρένα, δοχεία μαρτυρίου τόσων ανθρώπων που ζητούν δικαιοσύνη.